کیت B2-میکروگلوبولین (B2M) برند PTS حجم ۴۰ میلی

✓ کیت بیوشیمی β2-میکروگلوبولین (β2M) برای اندازه‌گیری غلظت β2M در نمونه‌های بیولوژیکی، معمولاً سرم، پلاسما یا ادرار، استفاده می‌شود. β2M یک پروتئین کوچک است که در سطح تمام سلول‌های هسته‌دار (به جز گلبول‌های قرمز) وجود دارد و جزء زنجیره سبک کمپلکس سازگاری بافتی اصلی (MHC) کلاس I است. این پروتئین به طور مداوم از سطح سلول‌ها جدا می‌شود و در خون جریان می‌یابد. β2M به طور معمول توسط کلیه‌ها فیلتر شده و مجدداً جذب می‌شود.

 

✓ اهمیت بالینی

✓ اندازه‌گیری β2M در موارد زیر کاربرد دارد:

ارزیابی عملکرد کلیوی: از آنجایی که β2M توسط کلیه‌ها فیلتر و مجدداً جذب می‌شود، افزایش سطح آن در خون یا ادرار می‌تواند نشان‌دهنده اختلال در عملکرد کلیوی باشد، به ویژه اختلال در عملکرد لوله‌های کلیوی (توبول‌ها). اندازه‌گیری β2M در ادرار می‌تواند به تشخیص آسیب توبولی کمک کند.

تشخیص و پایش بیماری‌های خونی: افزایش سطح β2M در خون می‌تواند در برخی از بیماری‌های خونی مانند مولتیپل میلوما، لنفوم و لوسمی دیده شود. در این بیماری‌ها، سلول‌های سرطانی β2M بیشتری تولید می‌کنند. اندازه‌گیری β2M می‌تواند برای پایش پاسخ به درمان در این بیماری‌ها مفید باشد.

تشخیص و پایش عفونت‌های ویروسی: افزایش سطح β2M در خون می‌تواند در برخی از عفونت‌های ویروسی مانند HIV و سیتومگالوویروس (CMV) دیده شود.

ارزیابی رد پیوند: افزایش سطح β2M در خون می‌تواند نشان‌دهنده رد پیوند کلیه باشد.

تشخیص برخی بیماری‌های التهابی: در برخی از بیماری‌های التهابی نیز ممکن است سطح β2M افزایش یابد.

 

✓ روش‌های اندازه‌گیری:

کیت‌های بیوشیمی β2M معمولاً از روش‌های زیر برای اندازه‌گیری β2M استفاده می‌کنند:

ایمونوتوربیدیمتری (Immunoturbidimetry): در این روش، آنتی‌بادی‌های اختصاصی ضد β2M به نمونه اضافه می‌شوند. اگر β2M در نمونه وجود داشته باشد، با آنتی‌بادی‌ها واکنش داده و کمپلکس‌هایی تشکیل می‌دهد که باعث افزایش کدورت محلول می‌شوند. میزان کدورت با استفاده از اسپکتروفتومتر اندازه‌گیری می‌شود و با غلظت β2M متناسب است.

ایمونونفلومتری (Immunonephelometry): در این روش، آنتی‌بادی‌های اختصاصی ضد β2M به نمونه اضافه می‌شوند. اگر β2M در نمونه وجود داشته باشد، با آنتی‌بادی‌ها واکنش داده و کمپلکس‌هایی تشکیل می‌دهد. سپس نور به نمونه تابانده می‌شود و میزان نوری که توسط کمپلکس‌ها پراکنده می‌شود، اندازه‌گیری می‌شود. میزان نور پراکنده شده با غلظت β2M متناسب است.

ELISA (Enzyme-Linked Immunosorbent Assay): این روش حساس‌تر است و برای اندازه‌گیری مقادیر بسیار کم β2M استفاده می‌شود. در این روش، β2M موجود در نمونه به یک سطح جامد متصل می‌شود و سپس با آنتی‌بادی‌های اختصاصی ضد β2M که به یک آنزیم متصل شده‌اند، واکنش می‌دهد. پس از افزودن سوبسترای آنزیم، میزان محصول تولید شده اندازه‌گیری می‌شود که با غلظت β2M متناسب است.

RIA (Radioimmunoassay): این روش قدیمی‌تر است و کمتر استفاده می‌شود. در این روش، β2M موجود در نمونه با β2M نشان‌دار شده با رادیواکتیو رقابت می‌کند تا به آنتی‌بادی‌های اختصاصی ضد β2M متصل شود. میزان رادیواکتیویته متصل شده به آنتی‌بادی‌ها با غلظت β2M نمونه نسبت عکس دارد.

 

✓ ملاحظات:

برای اطمینان از دقت نتایج، مهم است که نمونه‌گیری و انجام آزمایش طبق دستورالعمل‌های کیت انجام شود.

سطح β2M می‌تواند تحت تأثیر عوامل مختلفی مانند سن، بیماری‌های التهابی، عفونت‌ها و بیماری‌های کلیوی قرار گیرد.

تفسیر نتایج β2M باید با در نظر گرفتن سابقه پزشکی بیمار و سایر یافته‌های بالینی و آزمایشگاهی انجام شود.

افزایش سطح β2M در خون یا ادرار همیشه نشان‌دهنده یک بیماری جدی نیست و ممکن است به دلایل دیگری نیز رخ دهد.

✓✓✓ به طور خلاصه، اندازه‌گیری β2M یک ابزار مفید برای ارزیابی عملکرد کلیوی، تشخیص و پایش بیماری‌های خونی، عفونت‌های ویروسی و رد پیوند است.✓✓✓