کیت بیوشیمی D-Dimer برند PTS حجم ۴۰ میلی

✓ کیت بیوشیمی D-Dimer برای اندازه‌گیری غلظت D-Dimer در نمونه‌های بیولوژیکی، معمولاً پلاسما خون، استفاده می‌شود. D-Dimer یک قطعه پروتئینی است که از تجزیه فیبرین (پروتئین اصلی لخته خون) ایجاد می‌شود. وجود D-Dimer در خون نشان‌دهنده این است که اخیراً لخته خون در بدن تشکیل شده و سپس تجزیه شده است (فیبرینولیز).

✓ اهمیت بالینی:

اندازه‌گیری D-Dimer در تشخیص و رد برخی از اختلالات انعقادی بسیار مهم است، به ویژه:

ترومبوز ورید عمقی (DVT): DVT تشکیل لخته خون در وریدهای عمقی، معمولاً در پاها است.

آمبولی ریه (PE): PE زمانی رخ می‌دهد که یک لخته خون از جای دیگری در بدن (اغلب از DVT) جدا شده و به ریه‌ها منتقل شده و باعث انسداد عروق ریوی می‌شود.

انعقاد داخل عروقی منتشر (DIC): DIC یک اختلال انعقادی جدی است که در آن لخته‌های خون کوچکی در سراسر بدن تشکیل می‌شوند و سپس به سرعت تجزیه می‌شوند. این فرآیند می‌تواند منجر به خونریزی و نارسایی ارگان‌ها شود.

سکته مغزی: در برخی موارد، D-Dimer می‌تواند در تشخیص و مدیریت سکته مغزی نیز مفید باشد.

✓ چرا D-Dimer اندازه‌گیری می‌شود؟

رد احتمال DVT یا PE: مهم‌ترین کاربرد تست D-Dimer، رد احتمال وجود DVT یا PE در افرادی است که احتمال بالینی پایینی برای این شرایط دارند. اگر نتیجه تست D-Dimer منفی باشد، احتمال وجود DVT یا PE بسیار کم است و معمولاً نیازی به انجام آزمایش‌های تصویربرداری بیشتر (مانند سونوگرافی داپلر یا CT آنژیوگرافی) نیست.

کمک به تشخیص DIC: در افراد مشکوک به DIC، اندازه‌گیری D-Dimer می‌تواند به تشخیص این اختلال کمک کند.

پایش درمان: D-Dimer می‌تواند برای پایش اثربخشی درمان ضد انعقاد در افراد مبتلا به DVT یا PE استفاده شود.

✓ روش‌های اندازه‌گیری:

کیت‌های بیوشیمی D-Dimer معمولاً از روش‌های زیر برای اندازه‌گیری D-Dimer استفاده می‌کنند:

ایمونوتوربیدیمتری (Immunoturbidimetry): در این روش، آنتی‌بادی‌های اختصاصی ضد D-Dimer به نمونه پلاسما اضافه می‌شوند. اگر D-Dimer در نمونه وجود داشته باشد، با آنتی‌بادی‌ها واکنش داده و کمپلکس‌هایی تشکیل می‌دهد که باعث افزایش کدورت محلول می‌شوند. میزان کدورت با استفاده از اسپکتروفتومتر اندازه‌گیری می‌شود و با غلظت D-Dimer متناسب است.

ELISA (Enzyme-Linked Immunosorbent Assay): این روش حساس‌تر است و برای اندازه‌گیری مقادیر بسیار کم D-Dimer استفاده می‌شود.

ایمونوفلورسانس (Immunofluorescence): در این روش، آنتی‌بادی‌های ضد D-Dimer با یک فلوروکروم (ماده فلورسنت) نشان‌دار می‌شوند. پس از واکنش آنتی‌بادی‌ها با D-Dimer، میزان فلورسانس اندازه‌گیری می‌شود که متناسب با غلظت D-Dimer است.

روش‌های لاتکس آگلوتیناسیون (Latex Agglutination): در این روش، ذرات لاتکس با آنتی‌بادی‌های ضد D-Dimer پوشانده می‌شوند. اگر D-Dimer در نمونه وجود داشته باشد، باعث آگلوتیناسیون (به هم چسبیدن) ذرات لاتکس می‌شود که به صورت بصری قابل مشاهده است یا با استفاده از دستگاه‌های خاص اندازه‌گیری می‌شود.

✓ ملاحظات:

برای اطمینان از دقت نتایج، مهم است که نمونه‌گیری و انجام آزمایش طبق دستورالعمل‌های کیت انجام شود.

سطح D-Dimer می‌تواند تحت تأثیر عوامل مختلفی مانند سن، بارداری، بیماری‌های التهابی، سرطان، جراحی و تروما قرار گیرد.

تفسیر نتایج D-Dimer باید با در نظر گرفتن احتمال بالینی بیمار و سایر یافته‌های بالینی و آزمایشگاهی انجام شود.

تست D-Dimer دارای حساسیت بالایی است (یعنی در صورت وجود DVT یا PE، معمولاً مثبت می‌شود)، اما اختصاصیت پایینی دارد (یعنی ممکن است در غیاب DVT یا PE نیز مثبت شود). به همین دلیل، از تست D-Dimer بیشتر برای رد احتمال DVT یا PE استفاده می‌شود تا تأیید آن.

✓✓✓ در نهایت، اندازه‌گیری D-Dimer یک ابزار مهم برای تشخیص و مدیریت اختلالات انعقادی است، اما تفسیر صحیح نتایج آن نیازمند دانش و تجربه کافی است.✓✓✓