کیت بیوشیمی ALT (آلانین ترانس آمیناز) برند PTS حجم ۱۵۰ میلی

✓ کیت  بیوشیمی ALT (آلانین ترانس آمیناز) برای اندازه‌گیری میزان آنزیم آلانین ترانس‌آمیناز (ALT) در سرم خون استفاده می‌شود. ALT یک آنزیم است که عمدتاً در کبد یافت می‌شود، و در مقادیر بسیار کمتری در کلیه‌ها، قلب، و عضلات نیز وجود دارد.

 

✓اهمیت بالینی:

اندازه‌گیری سطح ALT در خون به تشخیص و پیگیری بیماری‌های مختلف، به‌ویژه بیماری‌های کبدی، کمک می‌کند. افزایش سطح ALT نشان‌دهنده آسیب یا التهاب کبدی است. این افزایش می‌تواند ناشی از انواع مختلفی از بیماری‌ها باشد، از جمله:

 

هپاتیت ویروسی (A، B، C، D، E): یکی از شایع‌ترین دلایل افزایش ALT است.

هپاتیت الکلی: مصرف بیش از حد الکل می‌تواند به کبد آسیب برساند و سطح ALT را بالا ببرد.

هپاتیت خودایمنی: سیستم ایمنی بدن به کبد حمله می‌کند و باعث التهاب و آسیب می‌شود.

سیروز کبدی: آسیب مزمن و پیشرفته به کبد که منجر به زخم و جایگزینی بافت سالم می‌شود.

عفونت‌های کبدی: عفونت‌های باکتریایی یا انگلی نیز می‌توانند در برخی موارد باعث افزایش ALT شوند.

سم‌زدگی کبدی: قرار گرفتن در معرض سموم مختلف می‌تواند به کبد آسیب برساند و سطح ALT را بالا ببرد.

بیماری‌های انسداد مجاری صفراوی: انسداد مسیرهای صفراوی می‌تواند باعث تجمع صفرا در کبد و آسیب به آن شود.

بیماری‌های قلبی: در موارد نادر، مشکلات قلبی نیز می‌توانند منجر به افزایش جزئی ALT شوند.

بیماری‌های کلیوی: در برخی موارد، آسیب‌های کلیوی نیز ممکن است سطح ALT را اندکی افزایش دهند.

بیماری‌های عضلانی: در موارد خاص، بیماری‌های عضلانی شدید می‌توانند سبب افزایش ALT شوند.

 

✓تفسیر نتایج:

سطح طبیعی ALT در خون می‌تواند بسته به روش اندازه‌گیری و آزمایشگاه متفاوت باشد، اما به طور کلی، مقادیر نرمال در محدوده خاصی قرار دارند. افزایش سطح ALT در مقایسه با محدوده نرمال، نشان‌دهنده آسیب کبدی است و نیازمند بررسی‌های بیشتر برای تشخیص علت افزایش دارد.

 

✓موارد استفاده و کاربرد کیت ALT:

تشخیص هپاتیت: برای تشخیص و پیگیری بیماری‌های هپاتیت.

پایش درمان: برای پایش پاسخ به درمان بیماری‌های کبدی.

ارزیابی آسیب کبدی: برای ارزیابی میزان آسیب کبدی ناشی از عوامل مختلف.

تشخیص بیماری‌های مزمن کبدی: برای تشخیص و پیگیری بیماری‌های مزمن کبدی.

 

 

✓✓✓مهم: تفسیر نتایج آزمایش ALT باید توسط پزشک انجام شود و به تنهایی نمی‌تواند به تشخیص قطعی بیماری منجر شود. پزشک با توجه به سابقه بیمار، علائم بالینی و نتایج سایر آزمایش‌ها، می‌تواند تشخیص صحیح و درمان مناسب را ارائه دهد.