محیط کشت آماده بلاد/ مک کانکی/ XLD پلیت ۸ سه خانه

این محصول در بسته بندی ۵ عددی به فروش می رسد.

✓ محیط کشت آماده بلاد آگار چیست

✓ محیط کشت آماده مک کانکی آگار چیست

✓ محیط کشت آماده ایکس ال دی چیست 

✓ هرکدام از این محیط‌ها چه ویژگی هایی دارند

✓ مزایا و محدودیت های این محیط کشت ها 

✓ کاربرد هر کدام از این محیط ها چیست

 

محیط کشت بلاد آگار:

 

محیط کشت بلاد آگار (Blood Agar) یک محیط کشت غنی‌ شده است که به طور گسترده در میکروبیولوژی برای کشت و شناسایی باکتری‌ها استفاده می‌شود، به ویژه برای ارزیابی الگوهای همولیتیک (lysis یا تخریب گلبول‌های قرمز خون) باکتری‌ها.

 

✓✓ تیم توان گستر خسروی در تلاش است تا با ارائه اطلاعات و جزئیات دقیق محصولات به انتخاب نهایی شما عزیزان یاری رساند.✓✓

 

ترکیبات اصلی:

محیط پایه: معمولاً از محیط کشت آگار مغذی (Nutrient Agar) یا تریپتیک سوی آگار (Tryptic Soy Agar - TSA) به عنوان پایه استفاده می‌شود. این محیط‌ها حاوی مواد مغذی اولیه برای رشد باکتری‌ها هستند.

خون: 5 تا 10 درصد خونِ باکیفیتِ استریل، معمولاً خون گوسفند، به محیط پایه اضافه می‌شود. خون گوسفند به این دلیل ترجیح داده می‌شود که حاوی فاکتورهای رشد مورد نیاز برای بسیاری از باکتری‌ها است و الگوهای همولیتیک واضح‌تری را نشان می‌دهد.

 

نحوه تهیه:

محیط پایه (آگار مغذی یا TSA) طبق دستورالعمل سازنده آماده می‌شود.

محیط پایه استریل و خنک می‌شود (تا دمای حدود 45-50 درجه سانتی‌گراد).

خون استریل با غلظت 5-10% به محیط پایه اضافه می‌شود.

محیط به آرامی مخلوط می‌شود تا خون به طور یکنواخت پخش شود.

محیط کشت در پلیت‌های پتری ریخته می‌شود و اجازه داده می‌شود تا جامد شود.

 

کاربردها:

کشت باکتری‌ها: بلاد آگار محیطی غنی است که از رشد طیف وسیعی از باکتری‌ها، از جمله باکتری‌های سخت‌گیر (fastidious) که نیاز به مواد مغذی خاص دارند، پشتیبانی می‌کند.

شناسایی باکتری‌ها: مهم‌ترین کاربرد بلاد آگار، مشاهده و ارزیابی همولیز است. باکتری‌ها می‌توانند گلبول‌های قرمز خون را به درجات مختلف تخریب کنند و الگوهای همولیتیک متفاوتی را ایجاد کنند:

همولیز بتا (β-hemolysis): تخریب کامل گلبول‌های قرمز خون در اطراف کلنی باکتریایی. یک ناحیه شفاف و روشن در اطراف کلنی دیده می‌شود. این نوع همولیز اغلب با باکتری‌های بیماری‌زا (پاتوژن) مانند استرپتوکوکوس پیوژنز (گروه A استرپ) مرتبط است.

همولیز آلفا (α-hemolysis): تخریب ناقص گلبول‌های قرمز خون. ناحیه‌ای سبز رنگ و تیره‌تر در اطراف کلنی دیده می‌شود. این نوع همولیز اغلب با باکتری‌های فلور طبیعی مانند استرپتوکوکوس پنومونیه و استرپتوکوکوس ویریدنس مرتبط است.

همولیز گاما (γ-hemolysis): عدم وجود همولیز. هیچ تغییری در محیط اطراف کلنی مشاهده نمی‌شود. به این معناست که باکتری قادر به تخریب گلبول‌های قرمز خون نیست.

 

مزایا:

محیطی غنی برای رشد باکتری‌ها.

امکان شناسایی اولیه و افتراق باکتری‌ها بر اساس الگوهای همولیتیک.

 

محدودیت‌ها:

افتراق گونه‌های مختلف باکتری‌ها فقط بر اساس همولیز امکان‌پذیر نیست و نیاز به آزمایش‌های تکمیلی دارد.

خون می‌تواند در معرض آلودگی باشد و باید استریل باشد.

برخی از باکتری‌ها ممکن است الگوهای همولیتیک غیرمعمولی را نشان دهند.

به طور خلاصه، بلاد آگار یک محیط کشت مهم در میکروبیولوژی است که به دلیل توانایی آن در حمایت از رشد بسیاری از باکتری‌ها و ارائه اطلاعات مفیدی در مورد شناسایی باکتری‌ها از طریق مشاهده همولیز، مورد استفاده قرار می‌گیرد.

 

محیط کشت مک کانکی آگار:

محیط کشت مک‌کانکی (MacConkey agar) یک محیط کشت جامد انتخابی و افتراقی است که در میکروبیولوژی بالینی و غذایی برای جداسازی و افتراق باکتری‌های گرم منفی، به‌ویژه باکتری‌های خانواده انتروباکتریاسه (Enterobacteriaceae) استفاده می‌شود. این محیط به باکتری‌شناسان کمک می‌کند تا باکتری‌های بیماری‌زا مانند اشریشیا کلی (Escherichia coli)، سالمونلا (Salmonella) و شیگلا (Shigella) را از سایر باکتری‌های موجود در نمونه‌های مختلف، مانند مدفوع، ادرار و مواد غذایی، شناسایی کنند.

 

ترکیبات اصلی محیط کشت مک‌کانکی:

پپتون: منبع نیتروژن و مواد مغذی برای رشد باکتری‌ها.

لاکتوز: یک قند قابل تخمیر که به عنوان سوبسترا برای افتراق باکتری‌های تخمیرکننده لاکتوز از باکتری‌های غیرتخمیرکننده لاکتوز استفاده می‌شود.

نمک‌های صفراوی: این مواد از رشد باکتری‌های گرم مثبت جلوگیری می‌کنند و به عنوان عوامل انتخابی عمل می‌کنند.

کریستال ویوله: یک رنگ که از رشد برخی باکتری‌های گرم مثبت جلوگیری می‌کند و خاصیت انتخابی محیط را افزایش می‌دهد.

قرمز خنثی (Neutral red): یک شناساگر pH که تغییرات pH ناشی از تخمیر لاکتوز را نشان می‌دهد.

 

نحوه عملکرد محیط مک‌کانکی:

انتخاب: نمک‌های صفراوی و کریستال ویوله موجود در محیط، از رشد باکتری‌های گرم مثبت جلوگیری می‌کنند و به این ترتیب، محیط به طور انتخابی برای رشد باکتری‌های گرم منفی مناسب می‌شود.

افتراق: لاکتوز به عنوان سوبسترا برای تخمیر در محیط وجود دارد. باکتری‌های تخمیرکننده لاکتوز، لاکتوز را تخمیر می‌کنند و اسید تولید می‌کنند. این اسیدها باعث کاهش pH محیط اطراف کلنی باکتریایی می‌شوند. قرمزی خنثی در pH پایین به رنگ قرمز در می‌آید. بنابراین، کلنی‌های باکتری‌های تخمیرکننده لاکتوز به رنگ صورتی یا قرمز در می‌آیند. باکتری‌های غیرتخمیرکننده لاکتوز، لاکتوز را تخمیر نمی‌کنند و بنابراین pH محیط اطراف کلنی‌های آن‌ها تغییر نمی‌کند. کلنی‌های این باکتری‌ها بی‌رنگ یا کم‌رنگ باقی می‌مانند.

 

کاربردهای محیط کشت مک‌کانکی:

جداسازی و شناسایی باکتری‌های گرم منفی روده: مک‌کانکی آگار به طور گسترده برای جداسازی و شناسایی باکتری‌های گرم منفی روده مانند اشریشیا کلی، کلبسیلا، سالمونلا، شیگلا، پروتئوس و سایر انتروباکتریاسه‌ها از نمونه‌های بالینی (مدفوع، ادرار، خون) و نمونه‌های غذایی استفاده می‌شود.

افتراق باکتری‌های تخمیرکننده لاکتوز از باکتری‌های غیرتخمیرکننده لاکتوز: این محیط به باکتری‌شناسان کمک می‌کند تا به سرعت باکتری‌های تخمیرکننده لاکتوز را (که معمولاً بیماری‌زاتر هستند) از باکتری‌های غیرتخمیرکننده لاکتوز (که معمولاً کمتر بیماری‌زا هستند) تشخیص دهند.

تشخیص باکتری‌های کلی‌فرم در آب و مواد غذایی: مک‌کانکی آگار برای تشخیص باکتری‌های کلی‌فرم (coliforms) در آب و مواد غذایی استفاده می‌شود. کلی‌فرم‌ها گروهی از باکتری‌های گرم منفی تخمیرکننده لاکتوز هستند که وجود آن‌ها در آب و مواد غذایی نشان‌دهنده آلودگی مدفوعی است.

 

مزایا و محدودیت‌ها:

مزایا:

محیط انتخابی و افتراقی موثر برای باکتری‌های گرم منفی.

سهولت استفاده و تفسیر نتایج.

قیمت مناسب.

 

محدودیت‌ها:

برخی از باکتری‌های گرم منفی ممکن است به خوبی در این محیط رشد نکنند.

شناسایی قطعی باکتری‌ها نیاز به آزمایش‌های تکمیلی دارد.

به طور خلاصه، محیط کشت مک‌کانکی یک محیط کشت مهم و پرکاربرد در میکروبیولوژی است که به دلیل خاصیت انتخابی و افتراقی خود، به باکتری‌شناسان کمک می‌کند تا باکتری‌های گرم منفی روده را به سرعت و به آسانی شناسایی و افتراق دهند.

 

محیط کشت XLD:

محیط کشت XLD (Xylose Lysine Deoxycholate) یک محیط کشت انتخابی و تفکیکی است که به طور گسترده در باکتریولوژی برای شناسایی و تفکیک گونه‌های مختلف باکتری‌ها، به ویژه گونه‌های روده‌ای (انتروباکتریاسه) مورد استفاده قرار می‌گیرد. این محیط بر اساس توانایی‌های متابولیکی باکتری‌ها برای هضم قندها و ترکیبات دیگر ساخته شده و ویژگی‌های خاصی را به نمایش می‌گذارد.

 

مکانیزم عمل:

محیط XLD حاوی مواد مختلفی است که عمل انتخابی و تفکیکی را انجام می‌دهد:

Xylose: یک قند است که برخی از باکتری‌ها می‌توانند آن را تخمیر کنند. تخمیر این قند منجر به تولید اسید می‌شود.

Lysine: یک اسید آمینه است. باکتری‌هایی که قادر به تجزیه لیسین هستند، آنزیمی ترشح می‌کنند که لیسین را به سایر محصولات تبدیل می‌کند.

Deoxycholate: یک نمک صفراوی است. این ماده عمل انتخابی را انجام می‌دهد و باعث مهار رشد برخی از باکتری‌ها، به خصوص گونه‌هایی که در روده یافت می‌شوند، می‌شود.

رنگ‌های شاخص: محیط کشت XLD حاوی رنگ‌های شاخص مختلف است که به تشخیص محصولات متابولیسم باکتری‌ها کمک می‌کنند. مثلاً رنگ‌های شاخص برای تشخیص اسید و قلیایی بودن محیط هستند.

 

ویژگی‌های کلیدی محیط XLD:

انتخابی: با وجود نمک صفراوی (deoxycholate) به رشد گونه‌هایی که به آن حساس هستند، مانع می‌شود. این امر موجب می‌شود گونه‌های دیگر بدون مزاحمت رشدی داشته باشند.

تفکیکی: قندهای مختلف (Xylose) و اسید آمینه‌ها (Lysine) موجب تفکیک گونه‌ها بر اساس توانایی‌های متابولیکی آنها می‌شود.

تشخیص تخمیر: به دلیل رنگ‌های شاخص موجود در محیط، تشخیص تخمیر و تولید اسید توسط برخی باکتری‌ها ممکن می‌شود. به عنوان مثال، مناطق زرد در محیط ممکن است نشان دهنده تولید اسید از تخمیر Xylose باشد.

تشخیص هیدرولیز لیسین: برخی باکتری‌ها می‌توانند لیسین را به عنوان منبع انرژی هضم کنند. این پروسه در حضور ترکیبات خاص در محیط می‌تواند منجر به ایجاد رنگ‌های خاصی شود (مثل رنگ قرمز در برخی مناطق).

 

کاربردها:

محیط XLD عمدتا برای شناسایی و تمایز گونه‌های باکتری‌های روده‌ای (به عنوان مثال، E. coli, Salmonella, Shigella, و غیره) استفاده می‌شود. با توجه به الگوهای رنگی مختلف در کلنی‌های باکتریایی، می‌توان گونه‌ها را با هم مقایسه کرده و به شناسایی و تشخیص سریع‌تر آنها کمک کرد. به عنوان مثال، E. coli معمولاً به رنگ قرمز یا نارنجی روی محیط XLD مشاهده می‌شود.

 

محدودیت‌ها:

محیط XLD ممکن است در شناسایی برخی گونه‌ها یا شناسایی باکتری‌ها با توانایی کم تجزیه لیسین یا قند دقیق نباشد. به همین دلیل، در صورت نیاز به اطمینان کامل، تست‌های اضافی لازم است.